Mooi verdriet

27 mei 2025

Regelmatig horen we van mensen als we over ons werk vertellen: ‘Dat zou ik niet kunnen hoor, de hele dag tussen verdrietige nabestaanden.’ Toch is dat zeker niet hoe wij ons werk ervaren. Tijdens het afscheid van hun moeder noemden haar kinderen dit laatst ‘mooi verdriet’. En vaak is het dat ook. Zo ook deze keer.

Ze was – op een paar weken na – 104 jaar oud. Meer dan een eeuw van de geschiedenis had ze meegemaakt. In een paar weken tijd was ze van geheel zelfstandig naar volledig afhankelijk van de zorg van anderen gegaan. Dat maakte dat het voor haar goed was zo. Ze was klaar om het leven los te laten. Haar geest was nog scherp en helder en ze zocht contact met ons omdat ze graag kennis wilde maken met degenen die haar uitvaart zouden verzorgen en ook om haar laatste wensen kenbaar te maken.

Het werd een bijzondere ontmoeting. Dat zij verzwakt was geraakt in de afgelopen weken verhulde niet dat ze altijd over veel kracht had beschikt. Diezelfde kracht hielp haar om dit gesprek te voeren en de laatste fase van haar leven bewust mee te maken. Haar levenswijsheid maakte veel indruk. Over haar wensen was ze duidelijk: ze wilde graag in een rieten mand en een wade worden opgebaard. Zien kon ze bijna niet meer, maar voelen gelukkig wel. Zorgvuldig bevoelde zij de stofjes uit de map van Rouwdoeken die ik had meegenomen en maakte op basis daarvan een keuze. Ik schreef haar wensen op en beloofde in de komende tijd contact met haar zoon te houden om alvast wat voorbereidingen te treffen.

Zo is het ook gegaan. We begonnen alvast met de rouwkaart, de wade en de mand werden besteld. In verband met mijn aanstaande vakantie was ik een aantal dagen later met de wade op weg naar Tanja toen het bericht van overlijden kwam. Het was fijn om op dat moment nog even naar de familie te gaan en te zien dat zij, na een heel, heel lang leven, haar rust had gevonden.

De rouwkaart maakte ik af met haar zoon. Daarop stonden 41 namen van naaste familieleden en dat was zelfs nog zonder de achterkleinkinderen waarvan de jongste op de sterfdag van overgrootmoeder geboren werd. In de voorliggende dagen had ik Tanja al op de hoogte gehouden van de gemaakte afspraken. Daardoor verliep de overdracht tussen haar en mij vlekkeloos en kon zij voor de verdere uitvoering van de uitvaart zorgdragen, in nauwe samenwerking met de familie.

Tijdens de uitvaart werd verteld over haar leven en juist dat maakt ons werk zo bijzonder. We mochten horen over mooie momenten, maar ook over verdriet, over zwarte dagen, vallen en weer opstaan. Over zoeken en vinden van nieuwe levenskracht, van een nieuwe invulling van het leven. Over een vrouw die zo liefdevol en zorgzaam was, een wereldburger die zich inzette voor haar medemens.

En weet je: juist dat is zo inspirerend. Hoe hele gewone mensen in ogenschijnlijk gewone dingen zoveel kunnen betekenen voor een ander. Dat je niet wordt herinnerd om het spektakel, maar juist om de alledaagse, kleine liefdedaden. Zoals de nabestaanden het zo mooi verwoordden: ‘het draait om de vraag waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga, maar vooral om wat ik in de tussentijd doe’. Ons werk maakt ons steeds weer bewust van die vraag, omdat we zoveel inspirerende levensverhalen en ervaringen mogen horen. Dat verrijkt ons. Met dat gevoel doen wij ons werk en dat merken nabestaanden ook. Deze dienst werd door de nabestaanden afgesloten met woorden waar we een beetje stil van werden: Dank aan Tanja de Vries en Natascha Prooij van Limes Uitvaartzorg. Twee klasse vrouwen die ons zorgzame dienstverlening met kwaliteit geboden hebben. Tanja en Natascha: Dank!

En zo mogen we vaak getuigen zijn van een afscheid met ‘mooi verdriet’. Mooi verdriet om dankbaarheid voor al die jaren. Mooi verdriet dat vraagt om een mooie en zachte afsluiting. De wade met zachte handen gesloten. De bloemen door de vaste bloemist op de ochtend van de uitvaart met zachte handen over de wade gevlochten. Met zachte handen gedragen door de vrouwelijke dragers van Ferentes. Tenslotte bedekt met zachte roze bloesemblaadjes bij haar laatste rustplaats. Het is altijd weer bijzonder om hier als buitenstaander deel van te zijn en een bijdrage aan te mogen leveren.

Dank aan deze inspirerende, liefdevolle vrouw en haar mooie familie dat wij hier getuige van mochten zijn. Dank aan vele warme, mooie, liefdevolle families die ons steeds weer laten zien wat belangrijk is in het leven en ons laten nadenken over de invulling van de tussentijd. Dank dat we vaak geraakt mogen worden door mooi verdriet.

(Tekst en foto geplaatst met toestemming van nabestaanden en medewerkers Ferentes.)